siyah bir akreptir ellerin
bilmez miyimmm…
değdiğin saçlarımda solmak bilmezdi
ah o anarşist orospuluğun
çocuğumuz olurdu da apartman sakinleri
pencereleri keserdim yanında bir de
yıldızlarla toz bulutları küsüşürken
samimiyetimle ihanetimde küsüşürdü
hayatı aldatarak seni

öksürerek hissederdik çırpınan yabancılaşmayı
biz biz değildik erken ölümlü bu fanileşme retoriği
ayaklarına yeryüzünü halı yapmıştım oysa
hem de hiçbir şeyim olmadığından başka
yapraklarımı paylaşmayı tanımak istemedin
süprüntülüğüm kaşkollü yaman çocuktu
sıkı düşkün sokakların ağaçlı olup olmadığını düşünmeye

kanıma dokunurken şu gökselliğinin
akşam ayazına yüz vermeleri
finalimi sana saklamayı adet ediniyorum
zengin bir dil kullanarak yoksullaşmamızı
ellerin bana değmedikçe ak pak aptallaşırlardı
“intihar etmeli” derdin…
“saçlarının ölümü ellerimden olacaksa
siyah akrepse ellerim sokmalı kendini
zavalılaşarak bir ölüm sakini olmalıyım
def olup gitmelerinin mağduru ellerimle”

mağdurlaşırdı senfonikçe sarsılmalar
otlar küçük su birikintileri sonu tüm şarkıların
mağdurlaşırdı pespayeliği hız tutkumuzun
gitmek kıçının üstüne otururdu sabaha karşı
körleşirdi yan çizmesi isteklerime karşı koymalarının
ama benim olmazlarımın oluru değildin sen
imkansızlarımla kırıştırmak haddin değildi
sabah kahvaltı yapıp işe gitmek gibiydin
buz tutmuş toprağın çözülmesi gibi
öyle doğal
anti anormal

kaldırımları kullanmaz aşk
zaman zaman da değil
hiçbir zaman….

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.