Bu sazsız sözsüz günlerin derbederi
Bu hanümansız kitapların gölgesinde
Kırık adımlarıyla yürüyor yalnızlığım
Odam su kıvamında akan bir zamanı
Su dedimse kupkuru/ hapsetmiş sinesine

Yok hissesi aklın bu suhulette
Mizacımı koruyorum ben

Köşesinde benimsenmiş bir Atatürk çiçeği
Yorgun bir tarihi reddederek
Aynasız bir kavganın peşinde
Irgatlığını yorumluyor
Say dedimse sayıklama bir öğreti işte

Sanrılı bir zaman akıyor penceremin
Beni perdeleyen dışarısında

Cümleli gövdesinden sızan umudu
Cübbeli adamların sunağında ara-ma
Bu milletin illeti dedikse
İlletli olmakta yaşamanın bir gereği
Var bende de “yalnızlığım”

Muzır değilken de masum olmayı
Bir çocuktan öğrenmek var ya o koyuyor

Hani afili düşleri olacak kadar sevmeyi
Ve şiir ülkesinde kadim krallık kurmayı
Peşkeş çekiyor kendine
Medet ya iffet merhamet koy gönlüme
“Yalnızlığımı” diye

Şimdi şüpheli bir gölge ağarsa gövdeme
Yalnızlığım uçar mı acaba

Akranı yok ki bu meyanda derdimin
Avazı çıktığınca bağırsam kalbimi
Kim duyar kim bilir hükmümü
Bu odasız evin tek adamı
Varsa yoksa yalnızlığım

Şimdi ürkütüp gerçeğimi
Çıkar giderim bende