0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
12
Okunma
Son tren… gölgenden kaçtı Nihal.
Peron şimdi hayalet yolcuları sayıyor.
Ben, senin bekleyişini hatırlayan
bir bankta bekliyorum.
İstasyonun camlarına yansıyan boşluk,
içimdeki durağın aynası Nihal.
Sen bir yolculuk oldun, kalan bende
vuslatı bekleyen bir gariplik.
Gecenin raylarında sönen bir fener,
ismin üflendi Nihal, rüzgara karıştı.
Ben, kendi ten peronunda
yalnız bir yolcu kaldım.
Hikmetli bir kavuşmanın gizli tarifesin,
aşkın treni geçti, sen kaldın Nihal.
Şimdi beklemek de bir ibadet,
gölgen bile kâfi bana, gelmese de hakikat.
