0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
12
Okunma
Nihal’im, bir nefes kadar yakın, bir dua kadar içten…
İçimde bir dem akar seni andıkça,
Seni düşündükçe zaman duruyor sanki.
Bu aşkın yoluna kendimi yoldaş ettim,
Gönlümü bir menzil kıldım.
Sen, hiç haberdar olmadan,
Var oldun ruhumun en gizli şehrinde.
Sen, Nihal’im, bilmeden bir gül açtın bahçemde,
Kokun metafizik bir sır gibi sarıyor ânları.
Sensiz geçen her an, eksik bir ayetin harfi,
Seninle her nefes, tamamlanmış bir dua.
Bu sevda, görünmeyen bir nehrin akışı,
Sen ise kıyısında durduğum,
Ama her an içinde bulunduğum deniz…
Sen var oldukça, ben yok oluyorum aşka,
Ve sen, Nihal, zaten hep vardın,
Sadece kalbim yeni fark etti seni.
