0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
11
Okunma
Nihal, bir hazan düşer bağlara,
Bu ömür denilen bir çağlara,
Ben bir yol oldum ki sevdaya,
Sen vardın… daha sonra.
Nihal, gönül bahçemde yaprak yaprak hüznün tecellisi,
Bu fanilik nehrinde bir devran geçer, sessiz.
Yol oldum aşkın ırmağına, usul usul aktım Nihal,
Sen ise menzilde bir sır idin, öncesiz ve sonrasız.
Nihal, ben ömrü bir nefes bilip sevdaya kandım,
Her anı bir devir, her devri bir an sandım.
Yolculuk dedim de kendimi aşkın yoluna kattım,
Meğer sen zaten orada, ezelî bir ruhta, bekliyormuşsun.
Nihal, düşen yaprak değil, düşen “ben” imişim,
Çağlar geçer, ömür geçer, aşk geçmezmiş bilmişim.
Bu yol sensiz bir yol değil, seninle varmış menzili,
Sonra mı?
Yokmuş sonrası, hep varmışsın, ilk ve tek Nihal.
