Biz, nota kağıdına dökülmüş
iki farklı ezgiydik.
Sen bir caz melodisi,
doğaçlama ve değişken.
Ben bir klasik eser,
düzenli ve kurallı.
Başlangıçta,
birbirimize uyum sağlamaya çalıştık.
Sen kendini kısıtladın.
Ben ritmimi kaybettim.
Ortaya çıkan ses,
sadece bir karmaşaydı.
Sonra anladık ki,
armoni, aynı olmak demek değil.
Armoni, farklılıkları kabul etmektir.
Senin değişkenliğin,
benim kurallarıma bir heyecan kattı.
Benim sükûnetim,
senin karmaşanı demirledi.
Biz, asla mükemmel bir uyum yakalayamadık.
Hep bir yarım ses farkı kaldı aramızda.
Küçük bir gerilim,
tatlı bir huzursuzluk.
Ama işte güzellik buradaydı.
Bu uyumsuzluk,
bizi eşsiz kılan sessiz imzaydı.
Dinlemeyi bilen için,
gürültünün ardındaki o hafif çatışma,
hayatın en dürüst armonisiydi.
Bizim aşkımız,
hata yapmaktan korkmayan
iki kalbin,
ortak bir ritim bulma çabasıdır.

Hüseyin TURHAL