Yaşıyorum,
çünkü ölmek kolaydı burada,
her köşe başında hazırdı.
Ben zor olanı seçtim:
sabahı beklemeyi.

Bir hayat geçmedi üzerimden,
zaman sert bir kapıyı yüzüme kapattı,
tozunu üstümde bırakıp gitti.
Ezdi, durdu, geri aldı aynayı,
“kendine bak” dedi.
Baktım.
Eksiktim.
Ama çekilmedim.

Kimse bana kahraman demesin,
ben sadece pes etmedim.
Bir ekmek kadar sıradan,
bir tabak kadar çatlak
ama düşmeyen bir şeyim.

Yaşıyorum,
çünkü susmak bile cesaret ister bu ülkede.
Çünkü ağlamak lüks,
unutmak mesai,
umut etmek neredeyse yasak.

Adımı kimse yazmadı duvarlara,
ben yine de silinmedim.
Geceleri yorganıma çektiğim
yalnızlıkla barış imzaladım.
“Sabaha çıkarsak devam” dedik.

Bak, hâlâ yaşıyorum.
Ne zaferim var,
ne mucizem.
Sadece nefesim
ve bitmemiş bir itirazım.

Bana hâl hatır sorma artık.
Bu bir cevap değil,
bir direnme biçimi.

Sorarlarsa diye ezberledim:
İyiyim demiyorum.
Dayanıyorum demiyorum.

Yaşıyorum.
Bu kadar.