Gecenin ayazında seni bekliyorum
Soğuk yalnız tenime değil
İçimde yıllardır kapısı kapalı kalmış
Sevda odalarına da işliyor

Saatler suskun
Zaman kör bir bıçak gibi ağır ağır kesiyor gecemi.
Her saniye de biraz daha eksiliyorum kendimden
Bir tek sen tamamlanmıyorsun bu hikâyede

Ay bile saklanmış bulutların arkasına,
Sanki yüzüme bakmaya utanıyor.
Sokaklar bomboş
Bir ben varım bir de gelmeyişinin ayazı vurmuş gece

Nefesim buhar oluyor
Kalbim donmak üzere olan bir yangın yeri
İçimde yanıp sönen umutlar
Rüzgârın insafına bırakılmış mumlar gibi

Beklemek seveni beklemek
İnsanı en çok gece yaralıyor.
Çünkü karanlıkta sesler büyür
Anılar bağırır
Ve yokluğun her köşeden üstüme yürür

Seni düşünmek suç gibi bu ayazda
Ama vazgeçemiyorum.
Adını anınca biraz ısınıyorum,
Sonra yokluğun tekrar bastırıyor içimdeki ayazı

Bir adım atsan duyacağım
Bir nefes alsan hissedeceğim sanıyorum.
Ama gece acımasız
Ve sen hâlâ yoksun

Ellerim cebimde değil artık
Ellerim çaresizliğin içinde
Dudaklarımda yarım kalmış cümleler
Kül tablosunda yarım kalmış sigaram
Kalbimde sana çıkmayan yollar var

Adını anıyorum
Sesim geceye çarpıp geri dönüyor
Sen gelmiyorsun
Ama yokluğun her yerime yerleşiyor

Bir adım atsan duyacaktım
Bir nefes bıraksan yaşayacaktım
Ama gece sağır
Ve sen benden çok uzaktasın

Gecenin ayazında seni bekliyorum
Artık umutla değil yaşamak için hiç değil
Alışmak için
Çünkü bazı bekleyişler kavuşmak için değil
İnsanın içindeki son ışığı da söndürmek için var

Ve şimdi anlıyorum
Sen gelmeyince
Gece bitmiyor
Ben bitiyorum...