0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
14
Okunma
Mesafe mi, gurur mu, yoksa kader mi?
Adını koyamadığım bir boşluktayım.
Nefes diye çektiğim sen olmalıydın.
Şimdi saçlarını koklamak varken,
Oturmuş, sigara dumanı kokluyorum.
Küller birikiyor masanın kenarında,
Söylenmemiş cümleler gibi.
Her izmaritte biraz daha
Susuyorum adını.
Gece uzun, şehir sağır,
Ben yarım kalmış bir alışkanlığım.
Sen yokken öğrendiğim
En kötü şey:
Yokluğuna nefesle katlanmak.
