GÖNÜLDE DURAN IŞIK

Gönlümün kıyısına her gece ince bir rüzgâr dokunur;
adı yok, izi yok… ama sende bir ışık taşır.
Sanki gölgemden sıyrılıp
kalbimin en sessiz yerine çöken bir sıcaklık gibi.
İnsan bazen önünde durana değil,
uzaktan içinde büyüyene bağlanır;
biliyorum artık.

Uzanıyorum sana,
hiç dokunulmamış bir dize gibi duruyorsun içimde.
Bir bakışın bile yok bende,
ama yılları dolduracak kadar anlamın var.
Gönül, en derin bağlarını suskunluktan örer;
ben de seni
kimsenin bilmediği o gizli iç bahçemde saklıyorum.

Zaman geçmiyor, sen geçiyorsun içimden…
Gece her çöktüğünde
bir yıldız daha ekleniyor senden kalanlara.
İçimde büyüyen bu göğün ağırlığı,
hiçbir kelimenin taşıyamayacağı kadar gerçek.
Her insanın içinde bir sema vardır derler;
benim semamda parlayan her şey
senin adının bir yankısı artık.

Yol aldıkça anlıyorum:
Gönlümün yönü değişmedi hiç,
sadece sana doğru derinleşti.
Sessizliğin içinden süzülen bir su gibi
adın durmadan yer arıyor kendine.
Ben nereye dönsem
aynı sıcaklık dokunuyor içime.

Tüm bu sessizliğin altında
adını usulca büyüten bir yol açılıyor içimde;
gönlüm hangi yöne dönse seni buluyor artık.
Çünkü… Sen benim için hayalin gerçeğe değdiği yerdesin…
Hüseyin Erdinç