Senin anlamadığın bir şey var:
Herkes seni fazlasıyla sevmiş,
Ben seni bütün eksiklerinle sevdim…
Dünya güzelliğine koşarken onların elleri,
Ben yüreğinin karanlık avlusuna indim,
Kimsesizliğini topladım saçlarından,
Yetmedi, gözlerinden akan yangınları öptüm
Ve bilmedin…

Ben seni tamamlanmış bir masal sanmadım hiç,
Kırık harflerinden okudum seni,
Çatlak aynalarından gördüm yüzünü.
Her gece bir yanın eksik kaldığında,
O eksikleri ben tamamladım içimde,
Senin yerine sen oldum çoğu zaman,
Sen bile yokken yanında durdum
Ama yine bilmedin…

Herkes seni gökyüzüne benzetti;
Ben, yağmurunda ıslandım en çok.
Onlar güneşinden pay isterken,
Ben fırtınana siper oldum.
Yelkenini taşırken bile
Rotanı bilmeyen bir gemi gibiydin sen;
Ben batarken sevdim seni,
Sende boğulmayı bile rahmet sandım
Ve yine anlamadın…

Ben seni anlatılacak yerlerinden değil,
Susulacak acılarından tuttum.
Kimseye göstermediğin yüzünü
Benim avuçlarıma bıraktın da,
Yine de “kimse yok yanımda” demeyi seçtin.
Oysa ben,
İsminin bende bıraktığı her sızıyı saklayarak
Günlerine gölge oldum,
Sen hep aydınlıkta yürüyebilesin diye…

Biliyor musun?
Seni sevmek;
Bazen kendi canımı yok saymak demekti.
Karanlığını sırtlayıp
Gülüşünü taşımaktı yollar boyunca.
Ömrümden koparıp ömrüne eklemekti,
Sen eksildikçe ben tamamlanmaktım.
Senin anlamadığın bir şey daha var:
Ben seni hep yarım kaldığın yerden sevdim,
Tamamlanmak için değil,
Tamamlayayım diye…

Şimdi anlıyorum,
Herkes seni yüksekten sevmiş.
Ben en dipten baktım gözlerine,
Küllerinden bir hayat kurmaya çalışırken
Adımı bile anmadın.
Yine de içimde bir yer:
“Hadi dön” diye fısıldıyor hâlâ…
Çünkü herkes seni olduğun gibi isterken,
Ben seni olamadıklarınla sevdim.
Eksik, kırık, dağınık…
Ve hepsine rağmen:
Bir tek sana sığındım.

Senin anlamadığın bir şey var:
Herkes seni fazlasıyla sevmiş,
Ben seni kendimden bile çok…
Hem de bütün eksiklerinle.


Kadir TURGUT