Benim için yorulduğunda söyle sevgili;
Çünkü ben senin yüzündeki en küçük gölgeyi bile
Kendi hatam sanacak kadar kırılganım.
Bir bakışın titrerse,
İçimde bin gece devrilir…

Bilirsin, ben sessizliğinden bile korkan biriyim.
Bir kelimeyi eksik bıraksan,
Ben içimde bir ömrü fazlasıyla tamamlarım.
Zira seni üzmek gibi bir hataya düşmek istemem…
Senin canın acırsa,
Benim içimde kasırgalar kabarır,
İçimde kendime benzeyen hiç kimse kalmaz.

Yıkılırım sevgili…
Öyle gürültüsüz, öyle sessiz…
Yıkıldığımı ancak yüreğimin ritmi duyar.
Dışarıdan dimdik dururum,
Ama içimde bütün ışıklar söner.
Senin incindiğini hissettiğim her an,
Ruhumun en kalabalık odasında
Bir sandalyeyi devirmiş gibi hissederim kendimi.
Dağılırım…
Toplayanım yok.

Söyle sevgili…
Eğer içinden geçen fırtına seni yoruyorsa,
Ellerin üşüyorsa,
Sessizlik içinde boğuluyorsan…
Duyayım.
Ben senin suskunluğuna bile koşacak kadar
Sana adanmış bir yaralıyım.

Yoruldum dersen,
Dünyayı sırtımdan indiririm.
Sana yer açarım.
Kalbin daraldı dersen,
Kendi kalbimi ikiye böler,
Sana geniş olan yarısını veririm.

Seni üzmek…
Bunun ihtimali bile içimi parçalıyor.
Kirpiğine değen bir hüzün görsem,
Sanki kendi içimin en sessiz yerinde
Bir çocuk ağlıyor gibi olurum.
Yanına koşsam susar belki diye…
Ama sen susarsın,
Benim içimdeki çocuk susmaz.

Yıkılırım sevgili…
Hem de kimsenin duymadığı bir çığlıkla.
Kendi içimde devrilen bir köprü gibi,
Geçişi olmayan bir yer çöküyor sanki.
Seni kırmaktan korktuğum için
Kırılan hep ben oluyorum.

Bir gün olur da nefesin daralırsa,
Dizlerin titrerse,
Yolun karanlığa düşerse…
Unutma:
Ben senin adını duymak için bekleyen
Karanlığa dönük bir kulak gibiyim.
Bir fısıltın yeter.
Gelirim.
Hatta koşmam gerekirse
Kendi gölgemi bile geride bırakır gelirim.

Çünkü sen,
Yoruldum dediğinde bile
Benim içimde yeniden doğan bir umutsun.

Ve ben…
Seni üzmektense
Kendi yüreğimin en karanlık yerinde
Bin kere yıkılmayı seçerim sevgili.


Kadir TURGUT