​Ölümün rengi nedir, söyler misin bana?
Gecenin karası mı,yoksa kederin mi tonu?
Yoksa bir veda busesi mi usulca yanağına,
Dokunan bilinmezliğin, o sonsuzluğun sonu mu?

​Kimi der ak bir kefen, saf ve tertemiz,
Tüm dünyevi kirden arınmış bir beyaz.
Kimi der mor bir hüzün, derin ve sessiz,
Gidenin ardından kalan, dinmeyen ayaz.

​Belki de bir gridir, sisli, puslu bir an,
Ne tam ışık ne tam karanlık, arada kalış.
Geride kalanların baktığı o solgun tavan,
Zamansız bir vedanın, kalpteki sızlayışı.

​Fakat derler ki, o bir renk değil belki,
Bir ışık huzmesi, son bir nefes kadar sıcak.
Acının bittiği, huzurun başladığı belki,
Sonsuzluğa açılan son ve büyük kucak.

​Ölümün rengi, gidenin gözünde saklı,
O, artık yalnızca yokluğun sesi.
Kalanın ruhunda ise, anıların hakkı,
Ne olursa olsun, o ebediyetin nefesi

Ölümün rengi nedir? vakti geldiğinde,
Anlarsın Anlarsın.