​Sen kimsin ki, gölgemden bile medet umuyorsun?
Yıktın, harabeye çevirdin, şimdi dönüyorsun!
O sahte pişmanlık, o eğilmiş başını ne görüyorsun
Ben o oyunu bitirdim, kapatıldı sahne!

​Ne sanıyordun? Unutur muyum o ihaneti?
Her sözün bir bıçaktı, kesti cesareti.
Şimdi karşıma geçip benden merhamet beklemeni,
O defter kapandı! Adını bile anmam!

​Dinle beni, bak bu son seslenişim sana:
Yüzündeki her çizgi, bir yalanın kanıtı anla.
Yemin ettim, o zehirli havayı solumamaya,
Kurtuldum zincirinden, tadını çıkaracağım.

​Gözlerin! O boş, o nankör, o riyakâr gözlerin!
Tarihin en karanlık sayfasına gömüldü izlerin.
Karşıma çıksan da, durulsan da tam önümdesin,
Taş kesilir boynum, bir daha yüzüne bakmam!

​Sen benim için rüzgâra savrulmuş bir külsün,
Değersiz, etkisiz, artık hayatımda yoksun!
Ne bir anı, ne bir sevgi, ne bir saygı kaldı bilmiyor musun?
Şimdi git! Bu öfke, sana son vedamdır!