Bağışla beni kalbim…
Seninle konuşmayı hep erteledim,
Oysa sen, sessizce bekledin,
Her ihmalimde biraz daha kırıldın.

Özür dilerim…
Yaralarını onaracağımı sanmıştım,
Ama meğer;
Ben yalnızca seni yontmuşum, fark etmeden,
İçten içe parçalara ayırmışım hayat dediğim o ince çizgiyi.

Küçük bir çocuk gibi oturuyorum şimdi,
Dizlerim kanıyor,
Yılların biriktirdiği acılar üst üste,
Ve yüreğimdeki obruklar…
Sanki bütün yalnızlığımı içine çekiyor.

Sana dokunmak istedim,
Teselli etmek, sarılmak, konuşmak…
Ama her girişimimde,
Bin parçaya ayırdım seni,
Ve her parçan yerde kanıyordu sessizce.

Bağışla beni kalbim…
Gözlerim, hunharca dökülen bir sağnak gibi,
Kirpiklerimden yanaklarıma düşerken,
Her damla, bir suç itirafı oldu.
Hiçbir ağrı kesici, hiçbir teselli,
Artık etkisini göstermiyor göz kapaklarımda.

Ah benim…
Karanlığa meydan okuma cesaretim!
Bilirsin, en çok korktuğum şeydir geceyle yalnız kalmak,
Ama sana rağmen defalarca direndim karanlığa.
Israrla, durmaksızın…
Ve sen, bilirsin, kanadın…
Sadece kanatmakla kalmadın,
Her direnişimde daha da derine işledin acıyı.

Sustum…
Sana söyleyebileceğim milyonlarca teselli cümlesi varken,
Susmakla yetindim.
Ve fark ettim ki;
Senin olmayan acıları bile,
Sana yükledim…
Sanki sen her şeyi taşıyabilecekmişsin gibi.

Artık kaybetmek istemiyorum…
İyileştirebileceğimi sanmıştım, ama başaramadım.
Meğer ben, sadece kaybettiklerimi kazanabileceğime tercih etmişim seni…
Şimdi fark ediyorum;
Sana dokunmak yerine, seni yok saymışım,
Çiçekleri sulamakla meşgul olmuş gibi yaparken,
Köklerini kurutmuşum…

Bağışla beni kalbim…
Senin sessiz sabrını,
Her ihmalimi, her hatamı
Artık gönlümün derinliklerinde taşımak istemiyorum.
İzin ver, bu kez yanındayım…
Sessizce, derinden, usulca.
Tıpkı senin beni bağışladığın gibi…

Ve şimdi…
Artık hiçbir gölgeyi senin ışığına tercih etmeyeceğim.
Artık hiçbir yalnızlık, hiçbir ihmal,
Sana dokunamayacak.
Çünkü öğrendim:
En büyük cesaret, karanlığa meydan okumak değil,
Seni, kalbimi, en kırılgan hâliyle sevebilmekmiş.

Bağışla beni…
Ve bil ki, artık yalnızca sana aitim.
Artık yalnızca seninle bütünüm.
Ve her yara, her eksik,
Sana dokunan her acı…
Artık şifa bulacak…


Kadir TURGUT