2
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
48
Okunma
Bir çığlık yükselir, kesilen ormanın içinden,
Makinalar yutar yeşili, acımasız ve kinden.
Deniz, plastik bir yorgan altında boğulur,
İnsan, kendi kurduğu tuzağa sessizce yorulur.
Gelecek bir avuç toprak, bir yudum temiz su,
Unutulduğu an, neydi hayatın kutlu usulü.
Tüketmek miydi amaç, yoksa var etmek mi tekrar?
Şimdi gökyüzü gri, solgun ve nemli bir mezar.
Oysa göç eden kuşlar bilir, mevsimin dengesini,
Biz unuttuk, toprağın nefesini, suyun güvenesini.
Suskunluğun ardında, büyük bir pişmanlık saklı,
Uyan ey insan, belki bir şans daha var, saklı.
Hüseyin TURHAL
5.0
100% (2)
Cevap Yaz