0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
56
Okunma
Beton denizinde boğulan yeşil,
Gökdelenler ki, dikilmiş birer sır.
Koşturur herkes, telaşlı bir işil,
Amaçsız bir hız ki, ruhları kemirir.
Oturur bankta bir ihtiyar, sessiz,
Telefon ekranında kayıp bir gençlik.
Komşular tanımaz, kimse kimsesiz,
Büyük bir yalnızlık, bin yıllık bir geçlik.
İnsan insana dokunmayı unuttu,
Bir "merhaba" bile sanal bir perde.
Şehir ki koca bir yalan uyuttu,
En hakiki yüzler kalmadı yerde.
Hüseyin TURHAL
