Gitmek…
Gerçekten gitti mi?
Kapı kapandı, ev sustu, ama içimde hâlâ ayak sesleri dolaşıyor.
Bu sessizlik…
Sanki biri kalbimin odalarında lambaları teker teker söndürüyor.

Ben şimdi neyi tutuyorum elimde?
Bir parça ses…
Bir parça koku…
Biraz alışkanlık…
Biraz da gurur belki, kırık bir yerinden sızlıyor.

“Unutursun,” diyorum kendime.
Ama içimde bir ses daha var,
Daha yorgun, daha gerçek:
“Unutmak mı?
İnsan bir yangını nasıl unutur ki? Ancak tükenir…”

Gece geldi yine.
Geldikçe büyüyor onun yokluğu.
Uykuya varmadan önce kendimi yokluyorum:
Eksilen yanım nerede ağrıyor?
Niye bu kadar tanıdık bir acı bu?

Bir şarkının yarım kalmış nakaratı gibi duyuluyor içimde:
“Giden gerçekten gitmedi…
Kalan da kaldığı yerde değil artık.”

Belki de ayrılık böyle bir şeydir.
İki kişiden biri uzaklaşır,
Diğeri kendi içinde kaybolur.
Ve ben şimdi,
Bu karanlıkta kendimi ararken,
Fark ediyorum:
Ayrılığın nağmesi
Aslında içimde bitmeyen bir fısıltıymış.