Uçurtmam vardı; rengarenk ve özgürce
Maviyi dolaşır, toprakla buluşur
Yorulduğunda dinlenirdi ağılda

Sonra bisikletim
Binerdim; bazen dünyayı dolaşır
Bazen ufkun son noktasına ulaşır,
tekrar evime dönerdim

Gece olunca, yakardı Allah kandillerini
Çekirgeler nağmelerle süslerken dilini
Ben yıldızları iki parmağımın ucuna alır
" Bu benim yıldızım " der’dim
Ayağımı bastığım köşesi yırtık kilimin
kenarına bir dünya çizerdim

Yağmurdan sonra, küçük göletlerde yüzdürürdüm gemimi
Limanim yoktu, durağım yoktu
Uzakları bilmezdim, uzaklar soğuktu

Güneşin tepeleri fethettiği vakitlerde
Bir kuru ağaç gölgesinde seyre dalar
Kalkıp, güneşi kovalar ve karıncalarla yarışırdim
Toplanan bulutlara küser, yağmurun gelişiyle hemen barışırdım

Babamın tütün tabakasında sakladım hayallerimi
Annemin adımı her bağırışında
Velhasıl, çocukluğumun adım adım yoruluşunda



Şimdi büyüdüm, yürüyorum ama adımlarım kırık
Gözümde bir ağırlık, boğazımda hıçkırık