Bir sabah uyandım,
Rüzgâr kalbimin içinden geçiyordu.

Bir ses dedi ki:
“Sen aramayı bıraktığında,
Ben bulurum seni.”
O an anladım —
Aşk, bir varlık değilmiş;
Bir yokluğun kıvılcımıymış.

Gökyüzü eğildi üstüme,
Yıldızlar kelime kelime döküldü.
Her biri “O” diyordu,
Sesleri ben gibiydi.

Bir gül açtı avucumda,
Dikenleri dua,
Kokusu sır.
O’na uzandım,
Ve ellerim kendi içine çekildi.

Ben kimdim?
Belki bir su damlası,
O’nun yüzündeki yansıma.
Belki bir nefes,
O’nun sessizliğinde yankı.
Belki hiçim,
O’ndan kalan bir hiç.

Yürüdüm sonra,
Yol büküldü adımlarımın altından.
Zamanın perdesi kalktı,
Ve gördüm:
Her taş, her gölge,
Her acı —
O’nun gözbebeğiymiş.

Bir aynaya baktım,
Kendimi değil,
Bir ışığın içindeki karanlığı gördüm.
O karanlık bendim,
Işık O’ndan kalan pay.

Aşk dedim,
Ve her şey sustu.

Aşk dedim,
Ve ben yok oldum.

Aşk dedim,
Ve O oldu.