12
Yorum
44
Beğeni
5,0
Puan
292
Okunma

Bir zaman var —
adını kimse bilmez.
Sabahları sessizlikle uyanır,
akşamları kendi gölgesine kapanır.
Pencerelerinden bakınca,
insan kendi içini görür.
Camlar buğulu değildir;
biz kırılmışızdır —
parçalarımızdan yansır ışık,
geçmişin solgun hatırası gibi.
Bir çocuk ağlar;
sesi duvarlara çarpar,
geri dönmez.
Hayat, sessiz bir ritimde devam ederken,
bir kadın yürür:
omuzlarında günbatımı,
ellerinde geçmişin soğukluğu.
Kimse görmez,
çünkü herkes
kendi hikâyesinde kaybolur.
Gökyüzü yorulmuştur artık;
rüzgârlar nereye esse
aynı sokağa döner.
Zaman, sessiz ve kırılgandır;
her adım bir yankı bırakır.
Ve ben,
bu sükûtun ortasında
bir kelime arıyorum.
Ne zaman yazmaya çalışsam,
nefes eksik yazıyor;
Belki umuttur,
belki sen.
5.0
100% (21)