1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
40
Okunma
“GÜNEŞİNDE YANAN BEN”
Beni aydınlatan Güneşim,
Sensiz doğan her sabah eksik,
Varlığınla ısınır yüreğim,
Yokluğunla donar kalbim.
Ağustos sıcağında üşürüm,
Zira ateşin sensiz soğuktur.
Gündüzüm karanlık, gecem hicran,
Ne yana dönsem senin yokluğun.
Doğsan da batmasan da birdir artık,
Sen olmadan güneş, doğmamış gibidir.
Hasretin ateş, vuslatın nûr,
İkisi de bendeki sınav gibidir.
Yok Yâr, dayanamıyorum sensizliğe,
Doyamıyorum cemaline, nefesine.
Yanıyorum içten içe,
Ama bedenim üşüyor yine.
Ey Güneş! Ey Yâr!
Sensizken her şey gölgede kalır,
Sen doğunca, gece bile seher olur.
Sol yanımda yanan ateşin adı “Aşk”tır,
Hem yakar, hem diriltir beni.
Ben artık bilirim ki,
Sensiz doğan güneş,
Doğmamış gibidir.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz