ANLATAMADIM KENDİME

Kendimi anlattım kendime,
İçten içe, sessizce kendime.
Bir kendimi anlatamadım kendine,
Söze döndüremedim derdimi.

İsyan mı dersin, hâl mi olur?
Dervişçe çekmek kâr mı olur?
Sabırla şükürle yürümek var mı olur?
Sevgiliden çıkıp da yâr mı olur?
Sessizlikten çıkıp âh u zâr mı olur?
Bilmeyişten çıkıp aşikâr mı olur?

İşte hâl bu; anlatamadım kendimi kendime.

Kendimden süzülen gözyaşlarım başına buyruk,
Bazen aşikâr akar, bazen gizli, bazen de uçuk.
Yüreğimden kan sızar sanırım, meğer kansız bir çığlık;
Hâlden hâle girer kalbim, anlatamadım kendime.

Adımlarım yürür, ben istemeden giderim,
Baş bir diyarda, dil başka yerde, gönül başka sayıklar.
Ruh edepsizliğin perdesinden sıyrılır, kendi kendini ayıklar;
Ama anlatamadım, tüm uzuvlarım bile uzak kendimden.

Sarhoşluğun başlangacını geçtim belki de,
Ben benden gideli, ben bana dönemedim hâlâ.
Hâl böyleyken,
Anlatamadım kendimi… kendime.