Seninle başladı,
Oysa hiç bitmemiş gibiydi bu dünya.
Gözlerin, eski bir şarkının en nadide notası,
Sessizliğe düşen bir damla,
Ama tüm okyanusların yansıması.
Ben,
Sana doğru yürünen patikalarda kaybolmuş bir gezgin,
Ve bilirim ki her kayboluşum,
Dönüp dolaşıp senin limanına çıkışım.
Sana dokunmak,
Zamanı avucumda sıkıp durdurmak gibi,
Her anı, bir kehribarın içine hapsetmek...
Öyle ki, ayrılığın gölgesi bile
Işığının karşısında bir efsaneye dönüşsün.
Fırtınalar kopsa içimde,
Senin adın, en güvenli sığınak.
Ruhumun yamaçlarında açan ilkbahar çiçeği.
Birlikte yürüdüğümüz kaldırımlar,
Artık sadece taş değil, hatıra kokan bir tarih.
Sonsuz dediğimiz şey,
Belki de bir nefesin içine sığdırılmış
Seninle geçen kısacık bir "şimdi".
Ve ben o şimdi’de,
Hep yeniden,
Sana ait olmayı seçiyorum.

Hüseyin TURHAL