Ne zaman sokaklar vicdanını yitirdi,
Ne zaman gözler, olanı izleyip geçti?
Bir adam düşerken yere,
Bir el telefona gitti önce.
Ne zaman bu kadar dondu kalplerimiz,
Ne zaman unuttuk “insan” olmayı biz?

Her köşe başında bir öfke nöbeti,
Bir kıvılcımda patlayan,
Ne yaptığını bilmeyen,
Sonrasını hiç düşünmeyen.
Trafikte, pazarda, okulda, evin önünde—
Her yerde varlar, her yerdeyiz onlarla.

Saygı yerle bir, seviye yerin altı.
Bir sözle yıkılan, bir bakışla saldıran.
Devletin malı mıymış, milletin hakkı mı?
Umurunda mı ki, kıran, döken,
Sadece kendi keyfinden.

Ne zaman bu hale geldik?
Ne zaman sustuk bu gidişe?
Ne zaman alıştık korkuya,
Kapımızın önünde bile tedirgin,
Ara verdik huzurlu uykuya?

Bir zamanlar komşuya selam vardı,
Bir zamanlar sokakta oyun,
Bir zamanlar “biz” vardı.
Şimdi herkes kendi savaşında,
Kendi cehenneminde adeta.
Dünyada ama yanıyor sanki...

Allah’ım, koru bizi bu tiplerden,
Koru bizi kimliği belirsilerden.
Bir dua gibi yükselsin bu sözlerimiz,
Bir yakarış gibi titretsin kalpleri.

Ne zaman döneriz eskiye?
Ne zaman buluruz kaybettiğimizi?
Ne zaman uyanırız bu uykudan?
Ne zaman...
Ne zaman oluruz yeniden insan?