Bu sabah yine beşte kalktık,
Gecenin sessizliğini omzumuza aldık.
Bir yudum çay, belki yarım bir simit,
Ama içimizde tam bir inanç, tam bir niyet.

Sokaklar uykudayken biz yoldayız,
Gözlerimizde uykusuzluk, yüreğimizde sorumluluk.
İşimizi anlatmak kolay: insan taşırız derler,
Ama biz aslında umut taşırız, emanet taşırız her sefer.

Her koltukta bir hayat, bir hikâye,
Bir çocuk okul yolunda, bir anne işe geç kalmış belki.
Bir yaşlı gözlerini yola dikmiş,
Biz onların sabahına köprü oluruz sessizce.

Trafik çekeriz, korna sesleriyle yoğruluruz,
Bazen bir teşekkür bile duymaz,
Ama biz biliriz, bu iş gönül işidir,
Direksiyon başında sabırla büyürüz her gün biraz.

Her durakta bir dua ederiz içimizden:
"Sağ salim varsınlar evlerine, sevdiklerine."
Her gün aynı özveri, aynı kararlılık,
Her sabah yeniden başlar bizim yolculuk.

Yorgunluk mu? Elbette olur,
Ama bir çocuğun gülümsemesi yeter bazen.
Bir selam, bir teşekkür, bir anlayışlı bakış,
İnsanı insan yapan ne varsa, biz onunla yaşarız.

Bu sabah da öyleydi işte,
Güneş doğmadan yola düştük sessizce.
Ve her akşam, içimizde bir huzur:
Bugün de kimseye bir şey olmadı… çok şükür.