Bir nefeslik sükûnda sustu içim,
Adınla yanarken üşüdü tenim.
Bir an vardı, sen vardın, ben değil,
O anda durdu zaman, ben silindim.

Gözlerinde bir hüzün, dokunulmaz bir yer,
Kalbim oraya sığdı, çıkamadı bir mehr.
Bir tebessüm geç kaldı dudağına belki
Ama ben çoktan kaldım o sessiz “belki”de.

Ayrılık bir kelimeyse ben hecesiyim,
Sende bitti cümlem, ben eksilmiş hâliyim
Bir yel esti sonra dağıldı anılar,
Nefesim daraldı, senden kalan hatıralarda.

Geceler seni taşır, gündüzler susar,
Bir bakışın geçse kalbim yanar.
Adını anmak bile şimdi yas gibi,
Sustum, çünkü sustukça varsın gibi.

Bir zamanlar kalbim seninle atardı,
Şimdi sessiz, sadece yankı çalar içerde.
Ne unuttum ne anladım, sadece bildim
Seninle durdu zaman ben geride kaldım.

Bir resim gibi asılısın duvarlarımda,
Her çizgin bir yara, her renk bir hatıra.
Senden sonra gölgem bile eksik yürür,
Çünkü sen gidince ben de yarım olurum.

Rüzgâr, senden kalanı getirir bazen,
Kokun karışır geceye, ansızın, derinden.
O an nefesim tıkanır, kalbim hatırlar,
Bir anlığına seninle yine durur zaman.

Ve bil ki, hâlâ bir yerlerde senin adınla,
Susarak konuşur içimde her parça.
Belki dönmezsin,
Belki ben susarım
Ama zaman hep orada durur seninle.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(1 Kasım 2025)

(Mehr: O sevgiden ayrılmadı)