Aynalar sustu, yüzüm eksik,
Gözlerimde yarım kalmış bir şehirde
Zaman durdu, nefesim kırık,
Her saat beni biraz daha siler.

Geceden örülmüş bir yalnızlık,
Adımı unuttu, beni çağırmaz artık.

Bir fısıltı duydum içimden,
“Dön geri,” dedi, “artık kimse yok.”
Ben dönemedim yol taş, kalbim pas,
Her adımda biraz daha karanlık oldum.

Gözlerim göremez, ama hisseder,
Çünkü ışığı değil, acıyı ezberler.

Yıldızlar bile uzak bana,
Kendimi yakmasam üşürüm belki.
Bir yürek kalır geride sadece,
Küllerini rüzgârla savuran eski ben.

Ve ben, bu gece bir isim buldum kendime:
“Karanlığın içinde ben.”

Karanlığın içinde ben,
Kaybolmadım sadece sustum.
Işık aramadım, çünkü anladım
Bazen gözünü kapatınca görürsün.

Karanlığın içinde ben,
Kendimi buldum sessizliğin içinden.

Bir ses var, tanıdık ama uzaktan,
Çocukluğum belki, belki bir dua.
“Dönme,” diyor, “artık orada kimse yok.”
Ve ben dönmüyorum, korksam da.

Bir mum yanar, içimde değil dışımda,
Belki biri beni hatırladı uzaktan.
Ama ben artık ışığa dönmem,
Çünkü karanlık bana benziyor artık.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(30 Ekim 2025)