Senden kurtuldum, oh, şekli melek!
O masum suretin ardındaki zehri gördüm.
Gülüşün sahte bir cennet vaadiydi,
Meğer cehennemmiş kalbinin en derin yeri.
Kalbi şeytan kız, şimdi anlıyorum,
O saf görünüş, ne büyük bir tuzakmış.
Işığınla gelip, ruhumu dondurdun,
Beni kendi gölgende, hissiz bıraktın.
Duyularımı yıktın, tek tek, acımadan.
Güvenmek ne demek, unutturduğun o hisler.
Gözlerim yalanı, kulaklarım fısıltıyı,
Kalbim de o narsisist sevgiyi taşıyamadı.
Yüreği narsist sevgili kız, bitti oyunun.
Kendini dev aynasında izle şimdi, yapayalnız.
Ben, o yıkımdan sağ çıkan bir enkazım,
Ama artık küllerimden doğmayı öğrenen.
Zincirlerim koptu, nefesim özgür artık.
O karanlık kuyudan tırmanıp çıktım yukarı.
Sen, o sahte tahtında kal, parlak ve soğuk,
Ben, senden uzak, gerçek güneşi buldum.
Duygusuzluğuna veda, acılarıma elveda.
Senin zehrin, beni öldürmedi, aksine güçlendirdi.
O melek maskesi düştü, şeytan yüzün göründü,
Ve ben, o gerçekle nihayet özgürlüğe kavuştum.

Hüseyin TURHAL