— Kalb-i mahbûbdan süzülen bir fısıltı

Bismillahirrahmanirrahim
Ey gönül! Dinle sessizliğin dilini,
O ki her sükût bir vuslat, her nefes bir niyazdır…

Bir gün, vakit kendini unuttu da ben sustum;
Ne bir çağrı vardı içimde, ne bir dönüş,
Yalnızca kalbimin kuytusuna sinmiş bir hatıra
Kimi zaman bir rüzgâr, kimi zaman bir dua gibi esen…

— Sükûtun kudretiyle

Gözlerim, söylenmemiş cümlelerin izini sürdü;
Dudaklarım, bir ismi andı usulca.
Sanki biri geçmişti yanımdan
Ama ne bir ses, ne bir ayak izi kalmıştı ardından,
Sadece kalbimin sessiz çarpıntısı…

— Elhamdülillah

Gece uzadıkça, içimde bir sır büyüdü,
Ve ben, o sırrın kenarında oturup kendi varlığımı dinledim.
Kimse bilmez, bazı sessizlikler dua gibi yükselir göğe,
Bazı özleyişlerse sahibine dönmek için bekler yıllarca.

— Niyetim yalnızca Sen’e

Bir kandil sönmedi, bir bakış eksilmedi gözlerimden;
Zaman, bir inci tanesi gibi dizildi avuçlarıma.
Ne kadar azaldıysam, o kadar çoğaldım;
Bir adın yankısı yetti bana,
Bütün kalabalıkları susturmaya.

— Hakk’ın nuruyla

Rüzgar bir perdeyi araladı,
Ve içeri, tanıdık bir sükût girdi
Ne hüzün gibiydi ne huzur,
İkisinin arasında duran bir teslimiyetti belki.
Elimi uzattım, tutamadım;
Ama o yokluk, varlıktan daha yakındı bana.

— Kalb-i mahbûb

Bir nida düştü içimden,
Belki bir anıydı, belki bir ebediyetin kıvılcımı;
Ve ben, o an anladım
Sevmek bazen bir varlığa değil,
Bir varoluşa dokunmakmış.

— Ya Rabbi

Kapanan her kapının ardında,
Bir dua açıyordu kendini;
Ben o duanın tam ortasında duruyordum,
Ne isteyen, ne vazgeçen
Sadece hisseden bir kalp gibi…

— Sükûtun kudretiyle

Ve sonra, her şey sustu.
Bir ben kaldım, bir de sükûtun gölgesi;
İkimiz de aynı şeyi biliyorduk:
Bazı aşkların adı söylenmez,
Sadece içe doğru yaşanır…