​Bildim bileli bu dünya, yokuştur hep önümde.
Ne zaman güldü yüzüm, bir taş çıktı gönlümde.
Koştum, düştüm, yaralandım, dinmedi o derin yerde,
Her mutluluk bazen yalanmış, her sevinç öyle zamansız.

​Yıllar bir fırtına gibi, alıp götürdü her şeyi,
Ne bir gençlik bıraktı ki, ne de bir hayali.
Suskun duvarlar bile tanık, çektiğim bunca derdi,
Sanma ki yaşamak kolay, bil ki çok acı verici.

​Bazen bir köşe başında, tutamadım kendimi,
Düğüm düğüm olan sesimi, gizleyemiyorum.
Gözyaşım sel olur akar, yanaklarımdan aşağı
Hıçkıra hıçkıra ağlarım, hayatın tokadına.

​Kime anlatsam boşuna, kim anlar ki bu hâli,
Herkes kendi yarasında, herkes kendi meşgali.
Omuzlar çöker yorgunluktan, ruhum ise çok yufka,
Gönül denen viranede, hep kederli kahkaha.

​Bitsin artık bu yolculuk, bu ağır imtihanlar,
Gidiyorum bir boşluğa, ardımda kalan anlar.
Hıçkıra hıçkıra vedadır, bu son yorgun nefesim,
Ben bu hayatın türküsünde, en acı, yitik sesim.