Eser güzeldi, her zaman olduğu gibi
Biz de yazan kalemi, yazdıran yüreği kutluyor, alkışlıyoruz
Gönlün abat olsun, mutlulukla, sevgiyle dolsun, bütün şiirlerin hep ve her zaman mükemmel vede şah eser olsun
Şiirle kal, sevgiyle kal, sağlıkla kal ve de hoşça kal

Beğeniyle okudum çok güzel.. Yüreğinize sağlık. Saygılarımla.

Ne güzel dizilmiş kelimelerin,
Bir dağın yorgun nefesi gibi...
Bir şiirin içine gömülmüş bir insan var burada;
Kendini değil, rüzgârın elinde savrulan gölgeleri anlatıyor sanki.
Ve ben, bu kelimelerin içinde,
Bir çocuğun unutulmuş topunu arar gibi
Kayboluyorum yavaşça.
Daralan yolların ardında değil,
Belki de o yolların içinde kaybolduk biz.
Her çıkmaz, biraz içimize kıvrılıyor.
Yağmur, bazen bir yüzü anlatıyor,
Bazen de unutulmuş bir bakışı siliyor zamandan.
Bir ses kalıyor geriye —
Kırık bir aynadan yansıyan,
Bir sokağın köşesinde unutulmuş bir “ah” kadar eski.
Ah Orhan Veli derdi ya;
“Benim de şiirlerim var,
Ama kimseye okutamadım.”
Bizimkiler de öyle işte,
Kimseye anlatamadığımız içlerimiz var.
Susmanın bile yorulduğu,
Sözcüklerin omuzlarında kanayan bir dünya.
Bir su kırığı gibi içimizden geçiyor gece,
Her yansıma biraz daha eksiltiyor bizi.
İçimizde bir çocuk var hâlâ,
Yaramaz, ama kırılgan.
Birine inanmak ister gibi bakıyor hayata,
Ama her umut, sanki elinden alınan bir uçurtma.
Gök mavi değil artık,
Belki biraz paslı, biraz hüzünle sıvanmış.
Ve anlıyorum ki,
Yorgunluğun da bir sesi var.
Sustukça daha çok duyuluyor.
Bir fener yanıyor içeride,
Ama ışığı artık sadece hatıraları aydınlatıyor.
Ne yana baksam, bir eksiklik sızıyor gözlerimden.
Belki de diyorum,
Biz hep yarım kaldık,
Ama bu yarımlıkta büyüdü şiirlerimiz.
Bir gün,
Bir rüzgâr gelir belki,
Adını unuttuğumuz sokakları tekrar fısıldar kulağımıza.
Bir çocuk kahkahası gibi döner yankılar.
Ve biz yine susarız.
Çünkü bazen kelimeler,
Acının yanına fazladır.
Bak, işte budur:
Yaşamak bir nehrin dibine batmış fenerdir,
Sönmez ama ulaşılmaz.
Ve insan, kendi sessizliğinde çoğalır en çok.
Her gözyaşı, bir aforizmadır aslında:
“Biten şeyleri değil,
Bitiremediğimiz duyguları taşırız omuzlarımızda.”
Ey daralan yolların çocuğu,
Ey esmer yağmurların şairi,
Senin dizelerinde ben bile ıslanıyorum.
Ve inan,
Her kelime bir dua kadar eski,
Bir yaraya dokunmak kadar cesur.
Belki gün gelir,
Bir kırlangıç döner bu satırlara,
Ve sen gülümsersin,
Çünkü bilirsin:
Her şiir biraz “ben”,
Biraz “sen”,
Ve biraz da kaybolan zamandır.
Kısacası,
Hayat dediğin şey —
Bir ırmakta unutulmuş aynadır:
Kırılmış, ama hâlâ yansıtır.

Yüreğinize sağlık. yinr harika bir şiir okuduk mahir kaleminizden.. inci gibi dizilmiş satırlar okurken insanı bir hayal alemine sürüklüyor.. tekrar yüreğinize sağlık.. sonsuz saygılar..

Öyle fırtına ortasında bir dinginlik verdi şiiriniz,
Yüreğiniz dert görmesin..

Yüreğinize sağlık