ben Veysel Karani nin türbesini ziyaret edip bir erkek çcuğum olsun diye dua etmiştim oğlum oldu adınıda Veysel koydum. onun ismi geçince içim titredi
şiirinizi beğeniyle okudum.
Allah razı olsun.Ruhu şad mekanı cennet olsun. zaten cennettedir

Ne güzel yanar gönül, görmeden sevenin ateşiyle…
Bir yürek düşün ki, Resul’ün kokusunu duymuş ama yüzünü görmemiş,
Ve yine de her nefesinde O’na “selam” demiş.
Bazı sevgiler, kavuşmayınca büyür;
Bazı aşklar, vuslatsız olunca hakikat olur.
Yemen’in sessiz çöllerinde,
Bir kalp, kum tanelerinin sabrını öğrenmiş.
Rüzgâr, Veysel’in dualarını taşımış;
Her tanesi bir “ya Resulallah” demiş,
Ama cevabı göklerden gelmiş: “Veysel, gönlümde sen varsın.”
Annesinin gözüne baktığında, cenneti görmüş.
Kim bilir, kaç gece yorgun dizlerinin üstünde
Bir dua gibi eğilmiş o hasta başına…
Çünkü bazen cennet, bir annenin alnındaki terdedir.
Ve bazen en büyük ibadet, bir başın altına koyduğun yastıktır.
Dünyada en sessiz sevda, en yüce olanıdır;
Ne söze dökülür, ne gözle görünür,
Sadece gönülde yankı bulur.
Veysel’in aşkı da öyleydi —
Bir su gibi duruyordu içinde, ama yakıyordu her damlası.
Medine yolları uzundu belki,
Ama onun kalbi Medine’ye varmıştı çoktan.
Çünkü hakiki yol, ayakla değil, kalple yürünür.
Görmeden inanmak, bilmeden sevmek…
İşte asıl mucize bu değil midir?
Bir gün sen de anlarsın belki;
Bazı ayrılıklar vuslattan değerlidir.
Bazı kavuşmalar, kalbin sessizliğinde olur.
Çünkü gönül gözüyle gören, uzakları yakına çevirir.
Veysel Karani, vefanın ömrüdür.
O, annesine hizmet ederken Peygamber’e ulaşmış bir kalptir.
Onun sabrı, taşın sabrından,
Onun aşkı, ateşin harından derindir.
Ve ben inanırım ki;
Bir gün her seven, kendi Veysel’ini yaşar.
Bir yüzü görmeden sever,
Bir kelam duymadan yanar,
Bir duayı sessizce tamamlar.
O vakit anlarsın —
Aşk görmek değil, gönülde duymaktır.
Vefa, sözle değil, susarak sabretmektir.
Ve hakiki sevda, vuslatsız bile sönmemektir.
Çünkü bazen Allah bir kulunu,
Sırf “görmeden sevsin” diye yaratır…
Ve o kul, adını taşır:
Veysel Karani.