Sevgi olmasa, dünya çürür;
ağaç yaprak dökmez, su yolunu bulmazdı.
Bir çocuk bile gülmeyi unuturdu o vakit,
ve sokaklar sessizliğin cenazesini taşırdı omuzlarında.
Sevgi…
Bir yürek işi değil sadece,
bir nefesin sorumluluğudur.
Bazen bir kuşun kanadında gizlenir,
bazen bir kedinin mırıldanışında.
Kimi zaman bir annenin duasıdır,
kimi zaman bir garibin gözlerindeki “iyi ki varsın”dır.
Ben de senin gibi,
sevgiyi araya araya öğrendim.
Bir ekmek kokusunda buldum bazen,
bazen bir vapurun sireninde,
bazen de bir dostun “gel otur, anlat bakalım” deyişinde.
Sevgi, aslında konuşmaz;
ama her şeyi söyler.
Ay’ın Güneş’e koşuşunu gördün mü hiç?
O bile bilir, ışığın hatırına dönmeyi.
Karanlık, aydınlığa küsmüş gibi görünür bazen;
ama içten içe, onunla buluşacağı anı sayar.
Sevgi de öyle işte…
Ne kadar uzak görünse de,
her şey onun etrafında döner.
Çünkü sevgi, evrenin en sessiz yasasıdır.
Bir suyun akışında, bir kalbin çarpışında,
bir yaprağın düşüşünde gizlidir.
Ve bazen, en büyük aşk;
hiçbir şey istemeden “var ol” diyebilmektir.
Kimi insan sevgiyi bulamayınca küser,
kimi susar, kimi arar durur.
Ama bil ki;
aramaktan vazgeçen, bulmaktan da vazgeçmiştir.
Sevgi kaçmaz,
yalnızca sessizce saklanır,
“önce sen sev kendini” der.
Bitkiler suya, dereler denize koşarken,
biz de kalbimizin kıyısına koşarız aslında.
Belki yoruluruz, belki düşeriz;
ama sevmeden yaşamak,
güneşi pencereden kovmak gibidir.
O, yine doğar;
biz görmesek de.
Ve unutma;
her sevgi bir isyandır aslında —
kötülüğe, yalnızlığa, umutsuzluğa karşı.
Seven insan, hayata “yine de güzel” diyendir.
Çünkü bilir:
Sevgi var oldukça,
hiçbir yara sonsuza dek kanamaz.
Bir gün,
rüzgârın taşıdığı bir söz gibi,
kalbinden geçen o sevgi,
bir başkasının yüreğinde yankılanacak.
Ve işte o an,
her şey anlamını bulacak.
Tıpkı senin dizelerinde olduğu gibi:
“Engeli tanımaz, yıkarak koşar.”
Çünkü sevgi, bazen bir damla,
bazen bir çağlayandır;
ama her daim,
hayatın özüdür.