Gözleri hırs ile, kararmış nefsle bakar,
Sanırlar dünyalık mal bir gün ebedi akar.
Oysa ki bu fanilik, bir solukta sona erer,
Gönül mülkünü yıkan bu tutku canı derer.

​Yücelik sanır onu, geçici tahta çıkan,
Makamın zehri ile ruhundan uzaklaşan.
Bu kirli sevda ile, batırır ahiretini,
Unutur Rab yolunu, kaybeder hikmetini,
Veyl olsun makama tapanlara.

​Öğünür aldığı o parlak kâğıtla her an,
Sanır ki bilgi budur, ilimdir ona yanan.
Kibirle eğilir bu mühürlü cılız güce,
Gönlünde taşır onu, fıtratı bozar nice.
Veyl olsun diplomaya tapanlara.

​Peşinde koşar onun, her an, her lahza gezer,
İtibar sanır onu, ruhunu böyle ezer.
Gönlünü kapatmış o sahte pırıltıya,
Döner durur boş yere, kanar kuru gürültüye.
Veyl olsun şöhrete tapanlara.

​Sanır ki zapteder o her şeyi kaba kuvvetle,
Zulmünle tanınır o, karanlık bir heybetle.
Ömrünü harcar buna, bu nefsani hevese,
Duymaz ki hiç kulağı, Hakk’ın doğru bir sese.
Veyl olsun güce tapanlara.

​Oturur kibir ile geçici bir koltuğa,
Sanır ki yerleşir o boş, sahte bir balçığa.
Kendini görür yüce, kulları ise aşağı,
Yanar o ateşte ki, onun yoktur bir ışığı.
Veyl olsun koltuğa tapanlara.