Gündüzüm bir sahne, ışıklar perdesinde,
Neşem dilden dile, her kahkaha hanesinde.
Esprilerim havada, bir söz cambazıyım,
Herkes sanır, bu hayatın en mutlu yazıyım.

Güneş çekilirken ufuktan yavaşça,
İçimde bir sızı başlar, ama gizli, sırdaşça.
Kalabalık dağılır, susar o şen naralar,
Ardımda kalır sahte, öksüz tebessümler, yaralar.

Gecenin sahibi ben, tavanla sırdaşım,
Yastığım dert ortağım, gözyaşımla yoldaşım.
Düşünceler bir ordu, hücum eder ansızın,
Gündüzün o şen adamı, şimdi ne kadar yalnızım.

Gündüz gülen bu yüzüm, ne maskeler takar,
Gece hüzne yüz tutar, dert denizinde akar.
Gündüz "yüzlerce" dostum var, bir anlık, bir günlük,
Gece bir tek ben varım, üstümde yorganlık hüzünlük.

Perde açılır sabahla, yine başlar oyunum,
Ezberimde repliğim, neyse artık bu huyum.
Biri var içimde, geceleri kan ağlar,
Biri var dışımda, dertleri neşeyle bağlar.