Ah, o günler, ne kara günlerdi, bir bilseniz, ey gelecekteki nesiller,
Bir virüs sardı cihanı, adı Korona, görünmez bir eldi sanki kesen nefesler.
Sanki bir tufan öncesi sessizlik, sonra bir çığlık koptu derinden,
"Evde kal!" nidası yankılandı, hayat durdu, geçti herkes kendinden.

Dükkânlar kepenk indirdi bir bir, çarşı pazar sustu, bomboş kaldı meydanlar,
İş yerleri kilitlendi, umutlar ertelendi, kalplerde birikti efkârlar.
Eğlence mekânları yasa büründü, kahkahalar dondu dudaklarda,
Okullar kapandı, çocuk sesleri kesildi, bir hüzün vardı ıssız sokaklarda.

Maskeler indi yüzlere, birer siper oldu, tanınmaz oldu dost çehreleri,
Kolonya kokusu sardı her yanı, bir korkuyla silindi terleri.

Ne acıdır, can bildiğin canandan kaçmak, bir vebalı gibi ürkmek,
Sevdiklerine sarılamamak, o sıcak buseden mahrum kalıp boyun bükmek.
Analar evladına hasret, yâr yârine, dost dosta uzaktan baktı,
Bayramlar buruk geçti, tokalaşmak yasaktı, gözlerden yaşlar aktı.

Sanki mahşer provasıydı yaşanan, herkes birbirinden köşe bucak kaçıyordu,
Oysa ne çok ihtiyacımız vardı sevgiye, yürekler bir damla şefkate acıyordu.

En çok da camiler vurdu bizi, o Allah’ın evleri, o mahzun mabetler,
Kapıları sürgülendi, cemaatsiz kaldı mihraplar, sessizleşti minberler.
Minarelerden ezanlar yükseldi, "Haydin namaza!" değil, "Evde kılın!" der gibi,
Yüreğimiz parça parça oldu, imanımız sınandı, sabrımız gerildi bir yay gibi.

Cumalar… Ah o mübarek Cumalar, birliğin, dirliğin sembolü olan,
Saf tutamaz olduk omuz omuza, hutbeler okunmadı, gönlümüz yandı, oldu talan.
Boş safları görmek, kubbenin altında o uhrevi sesi duyamamak ne acı,
Sanki bir kolumuz kanadımız kırılmıştı, başımızda yoktu sanki taç.

Günlerce, haftalarca sürdü bu karabasan, bu bitmeyen kâbus,
Evler oldu sığınak, kimimiz için zindan, kimimiz için bir mahpus.
Uzaktan eğitim, uzaktan çalışma, ekranlara hapsoldu bütün bir yaşam,
Nice canlar yitip gitti sessizce, nice umutlar soldu, bitti nice ilham.

Sağlıkçılar kahramandı o günlerde, canlarını hiçe sayıp koştular imdada,
Onların fedakârlığı olmasa, belki de daha çok gözyaşı akardı bu yolda.

Sonra yavaş yavaş gevşedi yasaklar, hayat normale dönmeye çalıştı ürkek,
Ama o günlerin izi kaldı kalplerde, bir yara gibi, derin ve pek.
Şimdi sizler bu satırları okurken, deyin ki: "Vay be, ne günler yaşamışlar!"
Bir virüs nelere kâdirmiş, nasıl da altüst etmiş dünyayı, nasıl da sınanmışlar!

Dualarımız o ki, bir daha yaşanmasın böyle acılar, böyle firaklar,
Camilerimiz yine dolsun taşsın, sevgiyle kucaklaşsın bütün dudaklar.
Unutulmasın o günler, ibret alınsın, şükürle dolsun her bir anımız,
İnsan insana muhtaçtır, sevgi en büyük ilaçtır, budur imanımız, canımız.

05/10/2022