​Bekleyişim bir kıyıydı, gözlerim ufukta asılı,
Senin geleceğin o son geminin ardını sürerdi.
Aramızda sadece ince, saydam bir su katmanı,
Kavuşmak bir nefes kadardı, kalbimde belirirdi.

​Ne bileyim, denizin o nazlı mavisinin altında,
Böyle bir öfkenin, böyle bir yemin sakladığını.
Sana varmadan önce, bir telaş, bir sarsıntıyla,
Gök gürültüsünü kıskandıran o uğultusuyla çınladığını.

​İşte o an gördüm, suların birden çekilişini,
Kumların açığa çıkışını, denizin nedense utancını.
Ve ardından yükselen o siyah, o korkunç gelişini,
Bin tanrının sesiyle gelen, dev bir intikam çarkıydı.

​Sen oradaydın, ben burada, son bir bakış attın bana,
Aramızda dar bir sahil, bir çığlık mesafesi kaldı.
O dalga, nehir değil, bir duvar gibi indi meydana,
Ne bir tekne bıraktı, ne bir yol, ne de bir kaydı.

​O, sadece şehirleri, binaları yıkmadı,
Aramızdaki o incecik, o pamuk ipliğini kopardı.
Bütün yolları sildi, bütün köprüleri yaktı,
Kavuşma umudunu, denizin dibine gömdü, bıraktı.

​Şimdi ben bir harabeyim, suyu çekilmiş, tuza bezenmiş
Senin olduğun yerden, geriye sadece taşlar kalmış.
Okyanusun öfkesi, bizi sonsuza dek ayırmış,
Tsunami, sadece kıyıları değil, bizi de parçalamış.

​Ne bir iz kaldı sana ait, ne de bir mektup,
O büyük engel, adını "Kader" diye yazdığımız.
Okyanusun sonu yok, sadece kaskatı bir grup
Hafıza var: Biz, tufanla engellenip, kavuşamadığımız.