DÜNYA DENEN ÇÖPLÜK


Ne kalemim aday,
ne de ruhum yazmaya.
Cımbız misali çıkarmak istedim
bir parça temiz hayat…

Göremedim.
Ne pak bir dünya,
ne temizliğe yakın bir insan.

Her tarafım perişan,
her tarafım berbat;
aval aval bakınmaktayım.
Ya ben çöplükteyim
ya da çöplüğe yakın.

Cımbız misali çıkarmak istedim
iyi bir hayat, mutlu bir insan;
YOK
herkes olmuş bir alem
Unutulmuş asıl ebedi hayat

Kavga ve gürültü,
küfrün bini bin pare.
Nimet yerlerde sürünüyor,
öte tarafta açlık ve perişanlık.
Bir tarafta havyarlı sofralar,
bir tarafta su yerine
şeytanın içeceği.

Serüven sapıklık;
diğer tarafta ağlayan yürekler.
Gülmeyi unutmuş insanlar,
insanlık adına yardımı bekleyenler

Her taraf çöplük içinde;
ne kalem yazmakta,
ne ruh anlatmakta.
“Ben insan mıyım?”
Diye
haykırmaktayım.

Barış çubuğu toprak altında,
kurtulmayı bekleyen hayat umutsuz.
Gülen insan bile yarınlardan umutsuz.
Çeşmeler yapılmış som altından,
ama insan insanlıktan yoksun;
insanlık bile umutsuz.

Mutluyum diyen
bir tarafından mutsuz.
Temiz hayata özlem
İyi insana hasret
İyilik de unutulmuş

Her taraf çöplük;
ne kalem yazmakta,
ne ruh konuşmakta.
“İnsanım” diyen bile haykırmakta:
Nerede insanlık, nerede insanca yaşamak?

Bu mu bize miras kalan hayat?
Bu mu bize miras kalan dünya?..