Birisini çok sevdiğinizde, o sizi çok üzse de onun yanında ağlamak istersiniz. Çünkü kalp, inciteni değil; teselli edeni hatırlar. Bazen en ağır sözler onun ağzından çıkar, en derin yaralar onun ellerinden açılır, ama siz yine de gidip aynı ellere sarılmak istersiniz. Çünkü sevgi, acının kaynağıyla teselliyi aynı bedende bulma çelişkisidir.

O size korkunç bir şey yapsa da yine de onun kollarında huzur ararsınız. Çünkü kalp, mantığın çözdüğü denklemleri bilmez; kalp yalnızca ait olduğu yeri tanır. İnsan, kimi zaman en güvenli limanı, en çok fırtına koparan suların içinde bulur.

Birini çok sevdiğinizde, size bin kere de yalan söylese, yine de herkesten çok ona inanmak istersiniz. Çünkü o yalanların içinde bile duyduğunuz tek şey onun sesidir; o ses ise sizin için gerçeğin ta kendisidir. Bir sözünün doğruluğunu sorgulasanız da, o sözün size ait oluşunu sorgulamazsınız. Sevgi işte böyle bir körlüktür: insanın gözünü değil, yüreğini bağlar.

Sevdiğiniz kişi sizi defalarca incitse, defalarca hayal kırıklığına uğratsa bile, kalbinizin içinde ona ayrılmış yer hiç küçülmez. Çünkü orası, sadece onunla dolabilen bir boşluktur. Herkesten kaçıp herkesten uzaklaştığınızda, yine de dönüp dolaşıp onun kapısına gelirsiniz. Onun bakışıyla teselli bulmak, onun omzunda ağlamak, onun kelimelerinde yuva kurmak istersiniz.

Birini çok sevdiğinizde, gururunuz sessizleşir, mantığınız geri çekilir. Bütün akıl hesaplarının yerini, sadece tek bir his doldurur: “Ne olursa olsun, ben onsuz yapamam.” Bu yüzden aşk, hem en büyük zaaf hem de en güçlü bağdır. İnsan, acıtanla teselli bulmayı yalnızca aşk sayesinde öğrenir.

Ve en sonunda şunu anlarsınız: gerçek sevgi, kusursuzlukta değil, tüm kusurlara rağmen kalmayı seçmektir. Birini çok sevdiğinizde, yaralarınıza rağmen, kırıklarınıza rağmen, gözyaşlarınıza rağmen hâlâ aynı adı fısıldarsınız. Çünkü kalbiniz bilir: Acıyı da mutluluğu da aynı kişiden almak, en büyük çelişki olduğu kadar, en hakiki bağlılıktır.

Korhan KÜLÇE