Kuki’ye
(Artık görmeyen küçük oğluma…)

Yağmur cama usul usul vuruyor.
Sokak lambasının sarı ışığı, sokağa değil de sanki zamanı aydınlatıyor.
Evde ayak sesleri yok; yalnızca Kuki’nin halının üzerinde yankılanan, tanıdık pati tıkırtıları…

Kahvem çoktan ılıdı.
Zaman da kahve gibi… Ne acelem var, ne de kapının çalmasını bekliyorum.
Bazen Kuki başını kaldırıyor; gözleri göremese de yüzümü sezermiş gibi…
Bakışlarımız buluşmasa da kalplerimiz konuşuyor:
“Her şey yolunda, değil mi?” der gibi sessizce.

Televizyon kapalı, müzik yok bu gece.
Sessizliğin kendi sesini dinlemek istedim.
Kuki kanepeye tırmanıyor, minik bedenini bana yaslıyor.
Karnının ritmik kıpırtısı, evin içinde atan ikinci bir kalp gibi.

Evet, yalnızım.
Ama eksik değilim.
Bu ev, bu yağmur, bu sessizlik…
Ve halının köşesinde kıvrılıp kendi düşlerine dalan Kuki —
Bazen bir ömrün bütününü sığdırıyor içlerine.

Camda yağmur çizgiler bırakıyor.
Ev sessiz, ama içimde küçük sesler konuşuyor.
Kuki arada başını kaldırıp havayı kokluyor;
Gözleri sormasa da kalbi soruyor:
“İyi misin bugün?”
“İyiyim oğlum,” diyorum içimden, sesi çıkmayan bir gülümsemeyle.

Artık duymuyor değil,
Ama görmüyor Kuki.
Yine de yolu buluyor…
Patileriyle değil, kalbiyle geliyor bana.
Bir kere daha dizime yaslanıyor;
Körlüğünün ardında hiç sönmeyen bir ışık taşıyor sanki.

Kahvem soğumuş, ama bu sessizlik sıcacık.
Ne telefon çalsın istiyorum, ne kapı zili.
Bu sakinlik, bu yavaşlık, bu iki kişilik yalnızlık…
Bana iyi geliyor.

Televizyon hâlâ sessiz. Müzik yok.
Sadece Kuki’nin nefesi…
Ve benim — belki de ilk kez bir yere yetişmeden —
Ona kulak verişim.

Kuki yanıma uzanıyor.
Küçük patisi dizime dokunuyor.
İçimde bir şey, onun kalbiyle aynı anda atıyor.
Gözleri görmese de,
Kalbi hâlâ beni tanıyor.

O an anlıyorum:
Yalnızlık bazen iki kişiliktir.
Biri dünyayı görür,
Öteki seni hisseder.
Ve bu, bazen, bir ömrün en sessiz ama en büyük sevgisidir.

Yazan
Korhan KÜLÇE
04.10.2025
www.korhankulce.com