Fethiye sabahı griye bürünür,
Dağlar sessiz, deniz puslu bir örtüyle.
Yağmur düşer usulca taş sokaklara,
Her damla, geçmişin hatırasını siler gibi.

Eski limanda bir balıkçı teknesi titrer,
Palmiye yapraklarında titrek ritimler çalar.
Martılar sessiz, kanatlarını yavaşça açar,
Sanki yağmurda bile özgürlüğü hatırlamak ister gibi.

Sokak köşesinde yalnız bir köpek oturur,
Islak tüyleriyle, titrek ve eski bir anı gibi.
Geçenleri izler, kimsenin dikkatini çekmeden,
Yağmurun melodisiyle karışan bir sessizlik içinde.

Bir kadın koşar, elinde çocuk, şemsiye dalgalanır,
Ayak sesleri taşlarda ritim tutar.
Bir adam bankta oturur, sigarasını söker,
Düşüncelerinde kaybolur, yağmurla birlikte eriyen.

Kahveler ıslak camlardan buharla yükselir,
Pencereler ardında gülüşler, sessiz birer umut.
Ve şehir, her damlada yeniden doğar,
Hüzünle, yalnızlıkla, ama bir o kadar da hayatla.

Fethiye yağmurla yıkanır,
Dağlar, deniz, sokaklar ve eski kalpler…
Her damla bir anı, bir nefes, bir huzur,
Ve şehir, sessiz bir şiire dönüşür,
Yağmurun içinde kaybolmuş, ama hayatta kalmış.

Yazan
Korhan KÜLÇE
06.10.2025
www.korhankulce.com