Gönlümün harmanı savrulmuş,
Ne tane kalmış, ne buğday.
Dilimde yarım kalmış türküler,
Hepsi kırık hece, yarım mısra.

Bir yanım der ki:
“Yürü be adam, bırak herşeyi,
Her dert sahibine döner.”
Diğer yanım bağırır:
“Yetti ulan!
Kime anlatsak taş kesiliyor yüzler.”

Aynalara bakmam artık,
Çünkü gördüğüm ne ben,
Ne de bana benzeyen bir yüz.
Bir ömür boyu dövülmüş bir cam gibi
Her bakışımda biraz daha çatlıyorum.

Yollarda ayak izim kalmadı,
Rüzgâr aldı, yağmur sildi.
Dost dediklerim gölgeye döndü,
Yar dediklerim, hatıra.
Bir tek yalnızlığım var yanımda,
Onu da kimse elimden alamaz.

Paramparça olmuşum:
Bir yanım küfreder hayata,
Bir yanım dua eder geceye.
Bir yanım şarap gibi yakar içimi,
Bir yanım su gibi arınmak ister.

Karanlık gecelerde yıldız ararım,
Bulamam;
Çünkü yıldız da içimden düşmüş.
Bir çocuk gibi ağlamak isterim,
Ama gözyaşlarım çoktan pas tutmuş.

Ve işte bütün hâlim:
Kırık bir ayna,
Sesinde kendi suskunluğunu duyan bir adam.
Yarı yolda kalmış bir türkü gibi
Eksik, yanık, paramparça.

Adem Önal…