Harcayacaksın demiş şair,
"Bir seviyi anlamak bir yaşam harcamaktır..."

Köhneleşmiş sözcüklerin boyunduruğunda kalmışsa gölgelerimiz,
Bu nasıl bir kaostur ki seni bize anlatır durur her günbatımında...
Eskitilmiş gökyüzü düşer yüzümüze resmimizi çizdiğin zamanlardan,
Tatsız tuzsuz söylemlere kapılır gider ruhun.
Bir biz kalırız arkada bir de toprak...

Usul usul kanayan yüreğinden topluyorsak damlalarını,
Bil ki boğulduğumuz hüzünlerin renginedir telaşımız.
Turuncu sonbahardan arta kalıyorsa bize yalnızlık,
Gitme vaktidir şimdi tüm kuytularından alıp sorularımızı.
Yol yakın, mecal uzak, manzara dört dörtlük.
Diyetimizi serinletir gözlerimizin kıskıvrak ve aykırı suları...

Şiirlerde bulunursa aşk ya da öylesine bir efsane,
Kapat gözlerini günahsızlığımıza.
Sonra düşün ; kaç iklimden çıkarıp da böleceksin korkularımızı...
Üstelik yeni değil bu beden kedersiz ve penceresiz yaşamaya.

Yalan değil,
Kaç tuzak geçmişiz sana gelirken…
Kaç yaprak düşürmüşüz saçlarımızdan
Ve kaç gemi batırmışız sessiz fırtınalarımızda...

Harcadık şair,
Harcadık tüm öykülerimizin düşlerini, günden uzak gecelerini.
Önce hayalden başladık, sırasıyla asıldık küçük ümitlerimizde,
Ellerimize vurulduğunda kangren şiirler,
Son şansı yüreğimize verdik her seferinde.

Harcandık şair,
Harcandık gülüşlerimizin aynasında.

"Yaşamak" dedin de,
Nereden başlamalı sence alfabenin yirmi sekizinci harfine gelmişken...

Duyuyor musun ziller çalıyor kalan ömrümüzden...
Kapandı kapanacak tüm kapılar üstümüze.
Sen yaz şair ; Hayatı, yani barışı yani özgürlüğü.
Giderken mavi güllerini bırak başucumuza, bedelini yaz hesabımıza.

Öderiz,
Başı dik ve alnı açık coğrafyamızda…



Mine Gültepe