8
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1431
Okunma
Toprağa meftûn olmuş bir nilüfer kuşkusunda
Deniz bozgunu göllere yamadın sonbahar düşünü,
Saçların kök salar gibi yılışık sığ sulara,
Çıktığın her seferde kestirme/den dönüyorsun,
Yine de yosun kokuyor kâkülleri hayatın...
Kitap aralarında unutulmuş bir gül/kurusunda
Sararmış sayfalara hapsettin ilk çocuk gülüşünü...
Tütsülenmiş umutlar devrederek sonraya,
İntihar tuzaklarına düşmeden yürüyorsun
İzlerin kayboluyor, fil(iz)leniyor firârın...
Zamanı sahraya savurmuş bir kaktüs kuytusunda
İlk vahada tamamladın gölgesiz yürüyüşünü
İçine düştüğün kum saatinin fırtınasında
Telaşlı bir akrep’i selamlayıp susuyorsun
Ertelenmiş bir mevsimde aklanıyor siyahın...