Kirkindan sonra Ayrılık

Bir ömür aynı çatının altında,
Ekmeği böldük, acıyı paylaştık.
Yıllar geçtikçe sevda soldu,
Sözler eksildi, gözler yabancılaştı.

Emeklilik dediler; dinlenme vakti,
Oysa bizde yorgun gönüller vardı.
Geceler sessiz, sofralar soğuk,
Kalbimizde taş gibi yalnızlık kaldı.

Bunca sene, hatıralar yük oldu,
Kırık hayaller, omzumda dağ gibi yukdu.
“Bitti” dedim içimde bir fısıltıyla,
Sevgiye tahammülüm, sabrım kalmadi

Şimdi ayrılıyorum senden usulca,
Ne kavga var, ne kin, ne öfke...
Sadece tükenmiş bir sevdanın ardından
Kırık bir kalp, yaşlı bir yürekle.

Yıllarımı verdim, geri dönmedi,
Sevdamı sundum, karşılık görmedi.
Bir defter kapandı, sayfaları eski,
Kalemi kırık, yazısı silikti.

Belki de özgürlük, belki de hüzün,
Ama bu ayrılık bana son sözün.
Hayat gecikti, ben çok bekledim,
Şimdi yoluma yalnızlik cikti.

Ve bil ki;
Emeklilikten sonra boşanmak,
Bir mezar sessizliğinde ayrılmak gibidir...
Ne çığlık var, ne de alkış,
Sadece kalpte sessiz bir yıkılış.


Şiir Ceylan c.yilmaz