Maneviyat

Sen altınla ölçtün sevgiyi,
Ben bir bakışla tarttım kalbi.

Sen ev, araba saydın mutluluğu,
Ben bir “nasılsın”da buldum sevgiyi.

Sen hesabı tuttun ,kuruş kuruş,
Ben duasını ettim hep bir lokmanın.

Sen gösterişle süsledin sofrayı,
Ben huzur aradım
sessiz gecen her akşamda.

Sen varlıkla büyüttün gururunu,
Ben yoklukta korudum onurumu.

Bir elimde sabır, bir elimde iman,
Ben maneviyatla ölçtüm ömrümü.

Yazmadım altınla kaderimi,
hep kazıdım sabırla ,taşlara derdimi.

Paran çoksa kime ne fayda,
gönlün yoksa varmaz hayra

Ben yoksulum Elim pak ,
yüzüm ak,
Yetinmeyi bilirsen ,
ne ruhun Ölür nede kalbin

Ben parayla değil, gönülle yaşarım,
Sevgi ekmeğimdir, onunla doyarım.

Altın değil, yürek tartar insanı,
Ben gönül terazisinde
hamd olanla yaşarım.

Kiminin kasası dolu, kalbi boş,
Kiminin gözyaşı inci, gülüşü boş.

Ben fakirim belki, ama vicdanım tok,
Hakkın terazisinde eğilmem, hoş.

Süslemedim ben sevgiyi servetle,
Yüreğimi örttüm sade bir örtüyle.


Ne altınla süslenir sevdanın özü,
Ne parayla ölçülür gönül gözü.

Kiminin evi var, huzuru yok,
Benim yoksul yüreğim
Hep hakk’a doğru.



Ceylan Ceyhan Yilmaz
Şiirleri