Bir zamanlar seninle doluydu ellerim,
Şimdi boşluk var, soğuk ve sessiz,
Ne kaldı benden sana, söyle, hangi parçam?

Gözlerim arar hâlâ seni gecede,
Ama sen çoktan uzaklarda kayboldun,
Ve sessizlik benimle konuşur gece boyunca.

Kalbim bir harabe, taş taş üstünde,
Her köşe hatıralarla dolu,
Ne kaldı benden sana, hangi izim kaldı?

Bir gülüşün çaldı ruhumu,
Bir dokunuşun yaktı içimde fırtınayı,
Şimdi geriye sadece kırık bir ben kaldı.

Adını fısıldadım rüzgâra,
Ama cevap gelmedi, sadece hüzün vardı,
Sensizliğin içinde kaybolmuş bir gölge oldum.

Her hatıra bir yara gibi,
Her yara bir iz bırakıyor kalbimde,
Ne kaldı benden sana, söyle hangi parçam hâlâ seninle?

Geceler uzun, sessizlik ağır,
Bir adım bile atamıyorum senden uzak,
Kalbimde izlerinle yürüyorum hâlâ.

Bir damla gözyaşı düşer toprağa,
Kırılmış bir umut gibi sızlar içimde,
Ne kaldı benden sana, hangi parçalar hâlâ yanıyor?

Rüyalarımda bile sen vardın,
Ama elim boş, dokunamadım sana,
Ve gerçekler acımasızca yüzüme çarptı.

Bir fısıltı duyuyorum geceden,
“Ne yaptın bana?” diye soruyor içim,
Ne kaldı benden sana, cevap yok hâlâ.

Zaman geçiyor, izlerin silinmiyor,
Her gün bir hatıra daha ekleniyor kalbime,
Kırık benle dolaşıyor şehrin sessiz sokaklarında.

Sana dair her şey hâlâ burada,
Ama sen yoksun, uzaklarda bir başka dünyada,
Ne kaldı benden sana, söyle hangi parçam kaldı?

Kalbimde bir fırtına, gözlerimde yağmur,
Her an seni anmak bir ağıt gibi,
Ve ben hâlâ sensizlikle savaşıyorum.

Bir adım atsam, izlerin peşimde,
Her nefes bir hatıra taşır içimde,
Ne kaldı benden sana, hâlâ soruyorum.

Geceler sessiz, yıldızlar uzak,
Sana dair kalan her şey bir gölge,
Ve ben hâlâ seninle konuşuyorum kendi içimde.

Ve işte buradayım, hâlâ yanıyorum,
Ne kaldı benden sana?
Sana ait bu dünyada, kaybolmuş bir ben kaldı.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(18 Eylül 2025)