Hiç Bir Şiir Güzel Değil Benim Yüzümden

Senin de işin zor, biliyorum…
Hiçbir şiir güzel değil, benim yüzümden.

Ben kelimeleri avuçlarımda taşıyan bir çırak gibiyim,
nereye koysam dökülüyorlar.
Sana ulaşması gereken bir melodi,
hep yanlış telde çalınıyor.

Kalemim…
kırık bir keman yayı gibi.
Neye dokunsa eksik ses çıkarıyor.
Satırlarım…
suskun bir nehrin yatağında,
taşlara çarpa çarpa sürükleniyor.

Benim kelimelerim…
hep yarım bırakılmış dualar gibi.
Ne göğe yükselebiliyor,
ne yere sığabiliyor.

Sanki bir şiirin içine gizlenmiş
kırık bir ayna gibiyim.
Baktıkça çoğalan yüzlerim var,
ama hiçbiri tam değil.

Biliyorum, şiirin omuzlarında
taşıdığı yük ağır,
ama ben daha ilk dizede
düşürüyorum bütün anlamı.
Her mısra kendi gölgesine yeniliyor,
her harf kendi boşluğunda boğuluyor.

Ben bir şair değilim belki,
sadece harfleri yanlış telaffuz eden
bir suskunum aslında.

Ve senin işin zor, biliyorum…
Çünkü benim şiirlerim,
bir türlü kanatlanamayan kuşlar gibi
hep yerde çırpınıyor.

Benim yazdıklarım,
rüzgârda savrulan kuru yaprak misali,
bir yere varamadan parçalanıyor.
Ne bahara kök salıyor,
ne toprağa gömülüyor.

Gözlerimden düşen cümleler var,
toplayamıyorum.
Dudaklarımdan dökülen sesler var,
sana ulaşamıyor.

Ve işte bu yüzden,
her şiir yarım kalıyor.
Her şiir, bir nehrin kaynağından kopup
denize varamayan damla gibi
kuruyor yolun ortasında.

Ben ne zaman yazmaya otursam,
masamda bir boşluk beliriyor.
Defterim, beyazlığını bana karşı silah gibi tutuyor.
Ve ben kelimelerle savaşa giriyorum…
Kaybediyorum.
Hep kaybediyorum.

Ama yine de yazıyorum.
Çünkü belki bir gün,
bir kelime beni affeder.
Belki bir gün,
bir dize beni bağrına basar.
Belki bir gün,
şiir bana değil,
ben şiire yaraşırım.

O zamana dek…
işte böyle yamalı bir gökyüzüne benzeyecek cümlelerim.
Her yıldızım yarım,
her ışığım sönük.

Bazen düşünüyorum:
Benim kelimelerim neden hep
kırık kanatlı kuşlara benziyor?
Neden uçmadan düşüyor her satır?
Belki de yazmak dediğim şey
benim kaderim değil.
Belki de kaderim,
hep yarım kalmak.

Ama yine de,
her boş sayfa karşıma çıktığında
susamış bir çöl gibi bakıyor bana.
Ve ben su sanıp
kelimelerimi döküyorum üstüne.
Onlar su değil,
daha da kurutan bir yanılgı aslında.

Senin işin zor, biliyorum…
Çünkü bana ait hiçbir şiir,
gözlerinde açan bir çiçek gibi büyüyemiyor.
Onlar hep solgun, hep erken kopmuş,
hep yarım kalmış dallar gibi…

Ama yine de yazıyorum.
Çünkü susarsam,
daha büyük bir yük oluyor içimde.
Çünkü susarsam,
hiçbir şey olmamaktan korkuyorum.

Ve işte böyle;
ben kelimelerle kavga eden,
kalemiyle yenilen,
şiire hep uzaktan bakan bir sürgünüm.

Ama bir gün…
belki bir gün…
şiir beni affeder.
Belki bir gün,
bütün eksiklerimle bile,
bir dizeye yakışabilirim.

O güne dek…
bütün satırlarımda
hep aynı yankı çınlayacak:

Senin de işin zor, biliyorum…
hiçbir şiir güzel değil, benim yüzümden.

Hüseyin Erdinç