Sabahın Temize Çıkmadığı Gün

-erken gelen her sabah masum değildir-

gece
kendini unuttu
sabah henüz bir ihtimaldi

bir bakış
ağırlığını bilmediği bir taş gibi
düştü zamana
çocukluk orada sustu

isim
bir ses olmaktan çıktı
duvarlarda gezinen bir iz
bir çatlak
bir titreyiş

ne isyan kaldı
ne umut
ikisi de
aynı karanlıkta soluk aldı

kalp
gelecek diye atan bir boşluktu
omuz
başkalarının yarım kalan cümlesi

ip
boyna değmeden
yıllara gerildi
zaman orada koptu

on yedi
bir sayı değil
erkenlikti
bahar
hiçbir yere varamadı

bir ad söylendi
rüzgâr inceldi
toprak dinledi

bir fidan
kendi gölgesini görmeden
bir türkü
daha sesi çıkmadan

her eylül
sabah
kendini temize çekmeye çalışır
ışığı erkenden sürer sokağa
sessizliği düzgün dursun diye

ama gece
yerini bilir
orada durur
hiç kımıldamaz

toprak
erken öğrenmiştir beklemeyi
bir şey düşecekmiş gibi
yıllardır açık tutar koynunu

rüzgâr
bir adı yüksek sesle söylemez
kırılır diye
onu
her seferinde
içinden geçirir

bir yüz
zamana asılı kalır
ne çocukluğa döner
ne hatıraya razı olur
bakışı
her bakandan bir parça ister

ip
çoktan çözülmüştür
ama iz
boyunda değil
yıllardadır

unutmak
burada
bir beceri değildir
bir suçtur

ve ağıt
bitmez
sadece
ses değiştirir

erdalın erkenliğine ithafen


---

Meltem Kınıc